Dużo się zmieniało. Stary człowiek umierał, a rodził się nowy. Jedno było pewne – nic już nie będzie takie jak dawniej. Odczuwałem pewien żal wynikający z opuszczenia strefy komfortu; jednak rozpościerały się przede mną nowe widnokręgi, które zapraszały do eksploracji i twórczej obróbki. Bagaż doświadczeń składałem co pewien czas na karty mojego pamiętnika – nieodłącznego towarzysza mojej wędrówki od wielu lat. Przez cały ten czas coś się działo. Czułem na sobie dyskretny wzrok Kogoś i Czyjąś opiekę. Wierzę, że to była i jest Matka Boża Łaskawa z sanktuarium na ul. Świętojańskiej. Dziwnymi ścieżkami mnie prowadziła. Dotarłem do muzeum, w którym, jak mi się zdawało, już nic mnie nie zaskoczy. Zostałem wolontariuszem i od razu rzuciłem się w wir wydarzeń głodny życia w całej jego okazałości, starając się je przyjmować takie jakie jest, bez zastrzeżeń. Bardzo dużo ludzi i dużo wydarzeń przetoczyło się przed moimi głodnymi oczyma. Wykonywałem bardzo wiele najprzeróżniejszych prac od oprowadzania turystów po ekspozycji muzeum po prace porządkowe w archiwum. Niemal wszędzie otaczali mnie tacy sami ludzie w tym sensie, że byli przekonani o pełnieniu przez siebie ważnej misji. Zazwyczaj nie pobierali żadnego wynagrodzenia i pozwalano im podejmować takie zaangażowania, jakie akurat wtedy chcieli podjąć. Dzielili się chętnie swoimi umiejętnościami oraz wiedzą nie żądając wiele. Panowała więc szczególna atmosfera. Chyba się wiele nie pomylę, jeżeli określę to mianem wiecznego świętowania. W takiej atmosferze mało komu przychodziło do głowy narzekanie, kłótnie, puste spory o nic. Po prostu brakowało na to czasu. W takich warunkach odżywały marzenia i plany, odczuwało się wspólnotę, istne braterstwo dusz. Tam również nawiedzała mnie Matka Boża Łaskawa. Spotkałem osoby, dzięki którym dowiedziałem się, jak wygląda chrześcijaństwo poza granicami naszego kraju. Jedna z nich wykonywała piękną, a zarazem wymagającą benedyktyńskiej cierpliwości pracę, malując postacie 108 błogosławionych i męczenników. Przy okazji poznała mnie z kilkoma ciekawymi ludźmi, dzięki którym poznałem piękno modlitwy brewiarzowej w j. łacińskim. Ten szacowny stary język, który mi przybliżano na studiach, usłyszałem ku swojemu zdumieniu i radości w kościele św. Benona na Nowym Mieście, gdzie odprawia się msze w obrządku trydenckim. Zanurzyć się w taką modlitwę stanowiło dla mnie niewysłowioną radość. Matka Boża prowadziła mnie cały czas przez takie niespodzianki dbając z matczyną troską i czułością, abym nie stracił wiary i nie upadał na duchu. Wszak było tylu ludzi, którzy jakoś sobie radzili, mimo trudnych czasów w jakich przyszło nam żyć.
Kolejną okazją do wzrostu w wierze, nadziei i miłości miałem w święta Wielkiej Nocy, 2010r.. Zostałem bowiem zaproszony do kościoła pokamedulskiego na Bielanach. Tam, w podziemiach świątyni, miała miejsce niesamowita uroczystość. Było na niej wielu znamienitych gości, również zza oceanu. Byłem bowiem na uroczystości Pesach wg rytu Żydów mesjańskich, a więc takich, którzy nawrócili się i zaczęli wierzyć w Pana Jezusa. Doświadczyłem wielu wspaniałych, choć prostych obrzędów, dzięki którym mogłem wejść głęboko w uczucia Żydów uciekających z dobytkiem z Egiptu, lękających się nowego, a jednak z pokorą przyjmującego Boże wezwanie. Lepszej wskazówki dostać nie mogłem, o Matko! Jednak zawsze wracałem do Sanktuarium niczym do spokojnej przystani na wzburzonych falach twardej rzeczywistości. Zwykła, prosta liturgia była czasem szczególnego spotkania z tamtym światem we wszystkich jego wymiarach. Była również okazją do wzmocnienia więzi łączących mnie z coraz większą rzeszą wielbicieli Matki Bożej Łaskawej. Co jakiś czas Msza św. była wzbogacana o pewien szczegół, który miał być okazją do nauki, jak również pomagał w zagłębianiu się w tajemnicę tej wielkiej, a osobliwej Ofiary na ołtarzu. Takich przypadków prowadzenia było dużo. Nie czas i miejsce by wszystkie wymieniać. Dość powiedzieć, że znalazła się życzliwa osoba, dzięki której mogłem wynająć pokój, w cudowny sposób pojawiły się środki na bieżące potrzeby. Mogę śmielej patrzeć w przyszłość i snuć plany na najbliższe lata. Przyjaciół też mi przybywa. Przyszła też chwila, w której, po podsumowaniu wszystkich przeżyć i doświadczeń, mogę Ci powiedzieć Matko – dziękuję Ci za nieustającą opiekę, za obecność we wszystkich godzinach mojego życia. Dziękuję Ci za dobre rady i wiarę w moje wątłe siły, które pozwalają mi raz za razem na nowo podejmować wysiłek poznawania Pana naszego Jezusa Chrystusa. Dziękuję Ci po trzykroć za wszelkie łaski udzielone mi za Twoim pośrednictwem i wylane na Twój Kościół.
Grzegorz Wysokiński
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz